 |
| Mikelanđelo Buonaroti, Sikstinska kapela |
TVORITELJ
Reka smo koju si spomenuo, Heraklite.
Vreme smo. Njegov nedodirljivi tok
odnosi lavove i planine,
oplakanu ljubav, pepeo radosti,
izdajničku beskrajnu nadu,
velika imena carstava koja su prah,
heksametre grčke i rimske,
tužno more u vlasti svanuća,
san, to predosećanje smrti.
Oružje i ratnike, spomenike,
oba Janusova lika koji se ne poznaju,
lavirinte od slonovače što ih smišljaju
figure na šahovskoj tabli,
crvenu Makbetovu ruku koja može
okrvaviti mora, tajni
rad časovnika u tami,
neprestano ogledalo koje se gleda
u drugom ogledalu, a nikoga da ih vidi,
gravire na čeličnim pločama, goticu,
sumpornu šipku u ormanu,
nesnosnu zvonjavau nesanice,
zore i zalaske i sutone.
Odjek, huk mora, pesak, lišaj, snove.
Nisam ništa drugo do te slike
koje spaja slučaj a imenuje gađenje.
Od njih, iako slep i slomljen,
treba da načinim stih koji će trajati
i da se (to mi je dužnost) tako spasem.
Prevod: Radivoje Konstantinović
No comments:
Post a Comment